Patrzcie no jak mi dobrze. Wyszedłem
z bezdomności i w jeden dzień zostałem oczkiem w głowie człowieka. Moja Ania jest 
moja. Przyjęła mnie z moimi wadami... Lubi jak do niej mówię, uczę się przy niej jak być dobrym kotem domowym. Cierpliwie znosi moje pomyłki. Muzealnicy są najwspanialszymi kociarzami. Od d
ziś miauczę to od śniadania do kolacji. Jest mi dobrze, jest mi fantastycznie, jestem potrzebny i kochany. Mam szczęście :)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz